Always look on the bright side of life!!!

ΔΙΑΦΥΓΟΝΤΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑ

Πολλές φορές εύχομαι
να είχα διάφανο κρανίο,
να παρακολουθείς τις σκέψεις μου
σαν τα ψάρια στο ενυδρείο.
Να παρακολουθείς συνεχώς τις σκέψεις μου
για να μη χρειάζεται να σου κρύβω τίποτα,
για να μη μπορώ να σου κρύβω τίποτα
και να κερδίζουμε κάθε στιγμή
που από δειλία δε μπορώ να διεκδικήσω...

Mίλτος Σαχτούρης
Ορυχείο

Σου γράψω γεμάτη τρόμο,
μέσα από μια στοά νυχτερινή φωτισμένη
από μιαν ελάχιστη λάμπα σα δαχτυλήθρα,
ένα βαγόνι περνάει από πάνω μου
προσεχτικά ψάχνει τις αποστάσεις του
μη με χτυπήσει,
εγώ πάλι άλλοτε κάνω πως κοιμάμαι,
άλλοτε πως μαντάρω ένα ζευγάρι κάλτσες παλιές,
γιατί έχουν όλα γύρω μου παράξενα παλιώσει.
Στο σπίτι χτες καθώς άνοιξα τη ντουλάπα
έσβησε γίνηκε σκόνη μ' όλα τα ρούχα της,
μαζί τα πιάτα σπάζουν μόλις κανείς τ' αγγίξει,
φοβάμαι κι έχω κρύψει τα πηρούνια και τα μαχαίρια.
Tα μαλλιά μου έχουν γίνει κάτι σα στουπί,
το στόμα μου άσπρισε
και με πονάει
τα χέρια μου είναι πέτρινα,
τα πόδια μου είναι ξύλινα,
με τριγυρίζουν κλαίγοντας τρία μικρά παιδιά,
δεν ξέρω πώς γίνηκε και με φωνάζουν μάνα!
Θέλησα να σου γράψω για τις παλιές μας τις χαρές
όμως έχω ξεχάσει να γράφω για πράγματα χαρούμενα

Να με θυμάσαι.

Amelie...

ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ!!!

ΧΡΗΣΤΟ Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ...

ΠΑΥΛΟΥΝΙ...ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΤΟ VIDEAKI!

ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΡΟΥΛΗΣ

ΧΕΙΜΩΝΑΝΘΟΣ

Φθινόπωρο στον έρωτα

απόψε ανατέλλει

αρισμαρί και μέλι

μύρισαν τα βουνά

κι εγώ κοιτάζω σιωπηλός

το χώμα το βρεγμένο

σαν κάρβουνο αναμμένο

η ομορφιά πονά.

Φιλί γυρεύω του ουρανού

κι αυτός μου δίνει στάχτη

μα απ΄ της καρδιάς τ΄ αδράχτι

σαν θέλω να κοπείς

σαλεύουν τα πορτόφυλλα

κι η κλειδωνιά γυρίζει

αέρας μου σφυρίζει

αν έρθεις μην αργείς.

Γδύσου και από τα μάτια μου

πάρε νερό και πλύσου

ο χωρισμός θυμήσου

είναι χειμωνανθός

την λύπη την κατοίκησα

σε νύχτα και σε μέρα

σ΄ αφήνω στον αέρα

για να σε βρω στο φως

η αγάπη φόβους και όνειρα

δειπνά προτού ραγίσει

στου πόνου το ξωκλήσι

αγιάζει η ερημιά

κι εγώ μια θλίψη που ζητώ

για να με σημαδέψει

το φως πριν βασιλέψει

θα σ΄ αρνηθώ ξανά.

ΕΝΑ ΓΥΡΟ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Ένα γύρο το φεγγάρι κι άλλον έναν η ζωή

στέκεσαι γυμνή μπροστά μου,

κάνει ο χρόνος μια ρωγμή

κάνω την φωτιά μου χάδι και στου κρύβω την πληγή

που από τότε που θυμάμαι μου κλειδώνει το κορμί.

Δύο γύρους το φεγγάρι το κορμί μου σε ζητά

απ' τα δάχτυλά μου βγαίνουνε μαχαίρια κοφτερά

μη φοβάσαι είν' για μένα στη φωτιά μου θα καώ

δεν ζητάω δική μου να'σαι, θέλω μόνο να σε δω.

Δέκα χρόνια, δέκα αιώνες λύσεις ψάχνουν να μου βρουν

δε με ξέρεις, μα το ξέρεις πως τα χέρια δεν ξεχνούν

κάτι νύχτες ματωμένες που αδιάφορα περνάν

που τα σώματα διψάνε μα τα μάτια αλλού κοιτάν.

Τρεις φορές θα σε ρωτήσω αν υπήρξε μια φορά

που ήσουν μόνη στο σκοτάδι κι ήμουνα παρηγοριά

τρεις φορές θα σε ρωτήσω πως το χρόνο σταματάς

όταν έρχεσαι τα βράδια και στα μάτια με κοιτάς;

(Σαν να παραέγινε μελό το blog μου...ε;
Λέω να το σπάσω λίγο...ακολουθούν σημαντικές πληροφορίες.)


-Ένα σαλιγκάρι έχει 25.000 δόντια!
(εσείς να τα ακούτε που τα τρώτε!μπλιαξ)
-Οι καμηλοπαρδάλεις δεν έχουν φωνητικές χορδές!
(πάντα την καμηλοπάρδαλη την έλεγα καμηλοκάρδαλη,
μ'αρέσει πιο πολύ, έννοια μου!)
-Μια κάμπια έχει 16 πόδια!
-Οι γυμνοσάλιαγκες έχουν 4 ρουθούνια!
-Οι καμήλες έχουν 3 βλέφαρα!
-Οι ψαλίδες έχουν δύο πέη!(!!!)

(-ΚΙ ΑΛΛΟ-ΚΙ ΑΛΛΟΟΟΟΟΟΟΟ)
(-καλά έστω....)

-Οι γρύλοι ακούν μέσω τον γόνατων τους!

ΕΙΧΑ ΓΡΑΨΕΙ ΚΑΠΟΤΕ...

Σα σε βλέπω να κοιμάσαι…


Πόσο όμορφη είναι θεέ μου αυτή η εικόνα…
σε κοιτάζω μα δε σ’ αγγίζω…
Μ’ αρέσει που δε νιώθεις το βλέμμα μου
καθώς κατρακυλά στο γυμνό σου κορμί.
Είναι αδιάκριτο, διαπεραστικό,
όμως εσύ δεν το νιώθεις να σε εξερευνά…
Χαμογελώ μόνη…Σε χαϊδεύω μονάχα με το βλέμμα.
Ακουμπώ τα κλειστά σου βλέφαρα…
Πόσα ακόμα χάδια θέλω ν’ αφήσω στο δέρμα σου!
Πόσο γαλήνια μοιάζει η μορφή σου όταν βυθίζεται στη λήθη…
Τι να ονειρεύεσαι τώρα;
Πάρε με μαζί σου σ’ αυτό το ατέρμονο ταξίδι,
θέλω να ζήσω τις στιγμές που εσύ διάλεξες να μου χαρίσεις.
Βάλε τοπία, ήχους, πράξεις, μυρωδιές,
σκηνές που υπήρξαν ή που δεν ζήσαμε ακόμη…
Είναι τόσο μαγευτική η σιωπή σου
που φοβάμαι πως την πληγώνω με τις τόσες μου λέξεις.
Οι σκέψεις μου στροβιλίζονται και χορεύουν στον αέρα γύρω σου…
Επιθυμίες που τις σκέπασε η σιωπή.
Ρήματα που τα γύμνωσε η νύχτα… «Σε θέλω»
Οι γραμμές του κορμιού σου έγιναν οι παρενθέσεις των ονείρων μου…
Σωπαίνω…
Όχι, δεν χρειάζονται λόγια για να ντύσουν τέτοιες στιγμές,
γυμνές πρέπει να μείνουν σαν την αλήθεια.
Έτσι θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη μου και εκεί θα τις ψάχνω
για να κρατηθώ όταν η απουσία σου ξεχειλίζει στην ψυχή μου…
«Κοιμήσου…»

yann tiersen

ΠΟΥ 'ΣΑΙ ΘΑΝΑΣΗΗΗΗΗΗΗ?

ΠΕΣ ΜΟΥ ΚΑΤΙ.

Πες μου κάτι αληθινό.
Σαν την ερημιά αυτού που απαγχονίζεται,
σαν τη ροή απ' τα ρουθούνια του πυγμάχου
και σαν την κούραση στα πόδια μου.

- Πες μου κάτι αφόρητο.
Σαν τη φράση "ξέρεις τι έχω κάνει εγώ για σένα;",
σαν την αμηχανία στους ανελκυστήρες
και σαν την απουσία του νοήματος.

- Πες μου κάτι δυνατό.
Σαν τις αδυναμίες μας που φτάσαν ως τα νύχια,
σαν τα λούλουδα του κάμπου και σαν
καρτέρι των ληστών στο Δήλεσι.

- Και τώρα πες μου κάτι ψεύτικο.
Σαν τα ψόφια δάχτυλα που 'σφιξα στο χέρι,
σαν τον ήλιο του χειμώνα
και σαν την ορκισμένη αγάπη της.

ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ ΜΕΡΕΣ...

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΥ...

Είδα χθες ξανά τα "Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας"...τι όμορφη ταινία! Ένιωσα την ίδια συγκίνηση με την πρώτη φορά,πλημμύρισα δάκρυα, θυμό, λύπη, απέραντη λύπη και ταυτόχρονα ένα πάθος να αλλάξω τον κόσμο!Χα!

Το είχα πει χθες βράδυ θα πάω στον καταυλισμό, δεν ήξερα το πρωί αν θα έβρισκα τη δύναμη αλλά το ήθελα. Πήρα μαζί μου στη δουλειά το πρωί μία σακούλα με ρούχα,παπούτσια και ότι άλλο δεν χρειαζόμουν πια και το σκεφτόμουν ακόμη...Μήπως το να πάω εκεί δεν ήταν παρά για να ικανοποίησω το αίσθημα φιλανθρωπίας μου; Ήθελα μονάχα να νίωσω όμορφα με μένα; Δεν απάντησα όλη μέρα σ'αυτά τα καίρια ερωτήματα. Το μεσημέρι σχολώντας αγόρασα γάλα, νερό, μπισκότα και κονσέβες και βρήκα τη δύναμη και πήγα ως εκεί. Κοίταζα τους τσιγγάνους μέσα από το αμάξι μου, στην ζεστασιά και την ασφάλεια που μου προσέφερε η μοίρα και γεννήθηκα με όλα κεκτημμένα...

Αυτοί σχεδόν γυμνοί να περιφέρονται νωχελικά τριγύρω και η μουσική στην διαπασών...άλλοι πιο πέρα χόρευαν γύρω από μια φωτιά...δεν με είχαν δει..."Ευτυχώς" σκέφτηκα. "Να βγω να τα αφήσω κάπου κοντά τους..."σκέφτηκα ή είπα, δεν θυμάμαι..."Τι αλλόκοτοι άνθρωποι, αγρίμια, δεν χρειάζονται λόγο ούτε για γιορτή, ούτε για θρήνο...να μπορούσα να ζήσω κοντά τους μια μέρα μονάχα..." σκέφτηκα αλλά το εννοούσα;

Τότε με είδε ένα από τα παιδιά και άρχισε να τρέχει κοντά μου.Χαμογέλασα αμήχανα...ήρθε στο τζάμι μου, το κατέβασα...τον ήξερα,έρχεται συχνά στο γραφείο για 'βοήθεια'..."Πώς σε λένε;" ήταν το μόνο που γλίστρησε από το στόμα μου..."Βασίλη..." μου είπε και άρχισε να πασαλείβει το τζάμι μου με τα χέρια του...ένιωσα να είναι κίνηση οικειότητας...του χαμογέλασα..."Βασίλη θες να πάρεις αυτά εδώ, είναι για σας...", "Ναι, τι είναι σκουπίδια;"...κόμπιασα..."Όχι ρούχα και τρόφιμα, πάρτα..." Τότε είδα πίσω από τον Βασίλη έναν νεαρό γύρω στα 15 να κρατά μια πέτρα στα χέρια και να φωνάζει! "Φύγε ρε μαλάκα είναι φίλη μου..." φώναξε μεταξύ άλλων ακατανόητων λέξεων ο Βασίλης μου...

Όμορφες εικόνες,
άψογο το εικαστικό αποτέλεσμα,
η μουσική ταιριασμένη,ισάξιος συνομιλητής της εικόνας.
καταιγισμός συμβολισμών,
οι περισσότεροι εσκεμμενα ξεκάθαροι,
λιγότεροι επιμελώς "συγκαλυμμένοι"...
Ένα έργο εσκεμμένα "δι-αναφορικό".
Εμπεριέχει σκηνές "για τον καθένα":
κάθε θεατής εντοπίζει τα όλοδικά του σημεία αναφοράς.
Και εμπεριέχει σκηνές "για τον κανένα":
εικόνες "θολές" που γλιστρούν και ξεχνιούνται αυτοστιγμεί.
"Δεν θέλει δύναμη..."
"Μαζί μπορούμε..."
"Δως μου το χέρι σου..."
"Κουράστηκα μόνος..."
"Όλοι μας κουβαλάμε βαλίτσες..."
Η μεγάλη απουσία στο «2» είναι εν τέλει η πλήρωση,
ο έρωτας,
ως κοσμογονική κατάσταση της (ανδρικής και γυναικείας) ύπαρξης,
ως βασική οντολογική αναζήτηση της ανθρώπινης ψυχής,
ως ιδανική πραγμάτωση του καημού της ένωσης:
γιατί τελικά το 1 δεν γίνεται 2 ;
Ή μήπως αυτός είναι ο χρησμός του «2» για τον έρωτα σήμερα;

2