Όμορφες εικόνες,
άψογο το εικαστικό αποτέλεσμα,
η μουσική ταιριασμένη,ισάξιος συνομιλητής της εικόνας.
καταιγισμός συμβολισμών,
οι περισσότεροι εσκεμμενα ξεκάθαροι,
λιγότεροι επιμελώς "συγκαλυμμένοι"...
Ένα έργο εσκεμμένα "δι-αναφορικό".
Εμπεριέχει σκηνές "για τον καθένα":
κάθε θεατής εντοπίζει τα όλοδικά του σημεία αναφοράς.
Και εμπεριέχει σκηνές "για τον κανένα":
εικόνες "θολές" που γλιστρούν και ξεχνιούνται αυτοστιγμεί.
"Δεν θέλει δύναμη..."
"Μαζί μπορούμε..."
"Δως μου το χέρι σου..."
"Κουράστηκα μόνος..."
"Όλοι μας κουβαλάμε βαλίτσες..."
Η μεγάλη απουσία στο «2» είναι εν τέλει η πλήρωση,
ο έρωτας,
ως κοσμογονική κατάσταση της (ανδρικής και γυναικείας) ύπαρξης,
ως βασική οντολογική αναζήτηση της ανθρώπινης ψυχής,
ως ιδανική πραγμάτωση του καημού της ένωσης:
γιατί τελικά το 1 δεν γίνεται 2 ;
Ή μήπως αυτός είναι ο χρησμός του «2» για τον έρωτα σήμερα;