ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΥ...

Είδα χθες ξανά τα "Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας"...τι όμορφη ταινία! Ένιωσα την ίδια συγκίνηση με την πρώτη φορά,πλημμύρισα δάκρυα, θυμό, λύπη, απέραντη λύπη και ταυτόχρονα ένα πάθος να αλλάξω τον κόσμο!Χα!

Το είχα πει χθες βράδυ θα πάω στον καταυλισμό, δεν ήξερα το πρωί αν θα έβρισκα τη δύναμη αλλά το ήθελα. Πήρα μαζί μου στη δουλειά το πρωί μία σακούλα με ρούχα,παπούτσια και ότι άλλο δεν χρειαζόμουν πια και το σκεφτόμουν ακόμη...Μήπως το να πάω εκεί δεν ήταν παρά για να ικανοποίησω το αίσθημα φιλανθρωπίας μου; Ήθελα μονάχα να νίωσω όμορφα με μένα; Δεν απάντησα όλη μέρα σ'αυτά τα καίρια ερωτήματα. Το μεσημέρι σχολώντας αγόρασα γάλα, νερό, μπισκότα και κονσέβες και βρήκα τη δύναμη και πήγα ως εκεί. Κοίταζα τους τσιγγάνους μέσα από το αμάξι μου, στην ζεστασιά και την ασφάλεια που μου προσέφερε η μοίρα και γεννήθηκα με όλα κεκτημμένα...

Αυτοί σχεδόν γυμνοί να περιφέρονται νωχελικά τριγύρω και η μουσική στην διαπασών...άλλοι πιο πέρα χόρευαν γύρω από μια φωτιά...δεν με είχαν δει..."Ευτυχώς" σκέφτηκα. "Να βγω να τα αφήσω κάπου κοντά τους..."σκέφτηκα ή είπα, δεν θυμάμαι..."Τι αλλόκοτοι άνθρωποι, αγρίμια, δεν χρειάζονται λόγο ούτε για γιορτή, ούτε για θρήνο...να μπορούσα να ζήσω κοντά τους μια μέρα μονάχα..." σκέφτηκα αλλά το εννοούσα;

Τότε με είδε ένα από τα παιδιά και άρχισε να τρέχει κοντά μου.Χαμογέλασα αμήχανα...ήρθε στο τζάμι μου, το κατέβασα...τον ήξερα,έρχεται συχνά στο γραφείο για 'βοήθεια'..."Πώς σε λένε;" ήταν το μόνο που γλίστρησε από το στόμα μου..."Βασίλη..." μου είπε και άρχισε να πασαλείβει το τζάμι μου με τα χέρια του...ένιωσα να είναι κίνηση οικειότητας...του χαμογέλασα..."Βασίλη θες να πάρεις αυτά εδώ, είναι για σας...", "Ναι, τι είναι σκουπίδια;"...κόμπιασα..."Όχι ρούχα και τρόφιμα, πάρτα..." Τότε είδα πίσω από τον Βασίλη έναν νεαρό γύρω στα 15 να κρατά μια πέτρα στα χέρια και να φωνάζει! "Φύγε ρε μαλάκα είναι φίλη μου..." φώναξε μεταξύ άλλων ακατανόητων λέξεων ο Βασίλης μου...