ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ ΣΕΝΑΡΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ

Θα ναι πρωί την ώρα που φεύγω από το σπίτι.
Ανακοπή στο πεζοδρόμιο.
Στην κλίνη ενός ιδρύματος.
Διαδοχική αποσύνθεση σε αργό γύρισμα.
Μπροστά σε ξένο κόσμο;
Θα με κοιτούν και θα ντρέπομαι... που πεθαίνω.
Κουκκίδα στο ύπαιθρο.
Μόνος, σαν το σκυλί στ’ αμπέλι.
Από ατύχημα. Υπερβολική ταχύτητα ζωής.
Nύχτα, στην προέκταση του εφιάλτη.
Σε βαθύτατο γήρας. Στο άνθος της ηλικίας.
Εν μέσω φρικτών πόνων;
Προγραμματισμένα: έχει δυο μήνες.
Αναπάντεχα: στη μέση μιας δουλειάς.
Ή ενός ποιήματος. Μια στιγμή που νιώθεις καλά.
Από πτώση μαρμάρου.
Από βόμβα (τυχαία χτυπήθηκε αθώος περαστικός).
Από τον δευτερο σπασμό, την ώρα της εκσπερμάτωσης.
Από τέτανο (η ξεχασμένη αμυχή).
Από εγκλωβισμένη ένοχή.
Από λάθος.
Από πάθος.
Από πνιγμό, σε ελάχιστο βάθος.

ΗΘΕΛΑ

"Ήθελα νά 'βρισκα για σε λουλούδια δροσισμένα
νά'χουν το χρώμα το γλυκό απ’ το θλιμμένο δείλι·
της χαραυγής η εμορφιά να τα 'χει μαγεμένα
και απαλά να τα φιλούν οι ευωδιές τ’ Απρίλη."

ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ

Είμαι το λουλούδι που σιγά το τρώει το κρυφό σαράκι.
Δε με τυραννάει το άγριο κακοκαίρι, όπως τ’άλλα εμένα
και της χλομιασμένης μου όψης δε μαδάνε ένα-ένα τα φύλλα.
Οι καλές οι μοίρες κ’ οι κακές καρτέρι κι αν μώχουν στημένα,
σάμπως πεταλούδες να με τριγυρνάνε νοιώθω ανατριχίλα.

Είμαι το λουλούδι που σιγά το τρώει το κρυφό σαράκι.
Γέννημα και θρέμμα στην ψυχή μου μέσα το κακό φωλιάζει.
Και ζωή και χάρος είμαι, απ’ τη γελάστρα τύχη δεν προσμένω.
Αψηλό κι ωραίο στήνω το κορμί μου κι’ άλλο δε μου μοιάζει.
Όμως όταν δείξω τις πληγές μου στ’άστρα, θα’μαι πεθαμένο.

Μαρία Πολυδούρη.

ΟΙ ΑΠΡΙΛΙΔΕΣ!!!

(Στο νησί μου ανθίζουν άγριες τουλίπες σ'ενα και μοναδικό λόφο... ακριβώς επειδή ανθίζουν γύρω στις αρχές του Απρίλη, οι ντόπιοι τις λένε "Απρίλιδες")

ΘΕΙΑ ΔΙΚΗ (@#$%^@#$%^&*)

Επιτέλους έφτασε η ώρα της δικαίωσης.

Η περίφημη "αποκατάσταση της αλήθειας"...

Αλήθεια από ποιόν αποκαταστάθηκε;

Άντε και καλούς απογόνους!!!

Ο θυμός μου διογκώνει το λαρύγγι μου, τα μάτια μου,

κάνει τα χέρια μου να τρέμουν

και τα δόντια μου να σφίγγονται και να τρίζουν.

Τα ρουθούνια μου διοχετεύουν τεράστιες ποσότητες αέρα

σε κάθε εκπνοή.

Νιώθω σα δράκος έτοιμος να ρίξει τη φλόγα του.

Το σάλιο μου πικρό.

Πόσο θα'θελα να σε φτύσω!

Αλλά όχι, το αφήνω να ρέει για να ποτίσει τα λόγια μου.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι

για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές,
το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα 'ναι για να γκρεμίζει την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,
ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς, αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου, έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου,
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος,
μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις για να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος,
θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι μπρος στα ντουφέκια!

Ο ΑΥΤΟΧΕΙΡΑΣ.