Mίλτος Σαχτούρης
Ορυχείο

Σου γράψω γεμάτη τρόμο,
μέσα από μια στοά νυχτερινή φωτισμένη
από μιαν ελάχιστη λάμπα σα δαχτυλήθρα,
ένα βαγόνι περνάει από πάνω μου
προσεχτικά ψάχνει τις αποστάσεις του
μη με χτυπήσει,
εγώ πάλι άλλοτε κάνω πως κοιμάμαι,
άλλοτε πως μαντάρω ένα ζευγάρι κάλτσες παλιές,
γιατί έχουν όλα γύρω μου παράξενα παλιώσει.
Στο σπίτι χτες καθώς άνοιξα τη ντουλάπα
έσβησε γίνηκε σκόνη μ' όλα τα ρούχα της,
μαζί τα πιάτα σπάζουν μόλις κανείς τ' αγγίξει,
φοβάμαι κι έχω κρύψει τα πηρούνια και τα μαχαίρια.
Tα μαλλιά μου έχουν γίνει κάτι σα στουπί,
το στόμα μου άσπρισε
και με πονάει
τα χέρια μου είναι πέτρινα,
τα πόδια μου είναι ξύλινα,
με τριγυρίζουν κλαίγοντας τρία μικρά παιδιά,
δεν ξέρω πώς γίνηκε και με φωνάζουν μάνα!
Θέλησα να σου γράψω για τις παλιές μας τις χαρές
όμως έχω ξεχάσει να γράφω για πράγματα χαρούμενα

Να με θυμάσαι.