ΕΙΧΑ ΓΡΑΨΕΙ ΚΑΠΟΤΕ...

Σα σε βλέπω να κοιμάσαι…


Πόσο όμορφη είναι θεέ μου αυτή η εικόνα…
σε κοιτάζω μα δε σ’ αγγίζω…
Μ’ αρέσει που δε νιώθεις το βλέμμα μου
καθώς κατρακυλά στο γυμνό σου κορμί.
Είναι αδιάκριτο, διαπεραστικό,
όμως εσύ δεν το νιώθεις να σε εξερευνά…
Χαμογελώ μόνη…Σε χαϊδεύω μονάχα με το βλέμμα.
Ακουμπώ τα κλειστά σου βλέφαρα…
Πόσα ακόμα χάδια θέλω ν’ αφήσω στο δέρμα σου!
Πόσο γαλήνια μοιάζει η μορφή σου όταν βυθίζεται στη λήθη…
Τι να ονειρεύεσαι τώρα;
Πάρε με μαζί σου σ’ αυτό το ατέρμονο ταξίδι,
θέλω να ζήσω τις στιγμές που εσύ διάλεξες να μου χαρίσεις.
Βάλε τοπία, ήχους, πράξεις, μυρωδιές,
σκηνές που υπήρξαν ή που δεν ζήσαμε ακόμη…
Είναι τόσο μαγευτική η σιωπή σου
που φοβάμαι πως την πληγώνω με τις τόσες μου λέξεις.
Οι σκέψεις μου στροβιλίζονται και χορεύουν στον αέρα γύρω σου…
Επιθυμίες που τις σκέπασε η σιωπή.
Ρήματα που τα γύμνωσε η νύχτα… «Σε θέλω»
Οι γραμμές του κορμιού σου έγιναν οι παρενθέσεις των ονείρων μου…
Σωπαίνω…
Όχι, δεν χρειάζονται λόγια για να ντύσουν τέτοιες στιγμές,
γυμνές πρέπει να μείνουν σαν την αλήθεια.
Έτσι θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη μου και εκεί θα τις ψάχνω
για να κρατηθώ όταν η απουσία σου ξεχειλίζει στην ψυχή μου…
«Κοιμήσου…»