Είδα ένα αλλώκοτο όνειρο το μεσημέρι,
ξυπνώντας θυμήθηκα πως σαν σήμερα,
πριν ένα χρόνο σε έχασα...το είχα ξεχάσει το πρωί,
τώρα όμως δεν φεύγει απ'το μυαλό μου στιγμή.
Λες και ήρθες για να μου το θυμήσεις...
Όμως εσύ δεν θα το έκανες ποτέ αυτό.
Το ξέρω.
Αν μ' έβλεπες να κλάιω θα φώναζες, θα γινόσουν έξαλλος εσύ.
Ξύπνησα σε βρεγμένο μαξιλάρι Νίκο. Θρηνούσα στον ύπνο μου,
στον ξύπνιο τώρα τί να κάνω;
Μπήκα στο αμάξι μισοκοιμησμένη και ακούω:
'' Έλα να παίξουμε, θα σου χαρίσω τη Βασίλισσά μου,
ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη,
τώρα δεν έχω πια αγαπημένη...
Θα σου χαρίσω τους Πύργους μου,
τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου,
έχουν πεθάνει από καιρό πριν από μενα...''
Νίκο, όσοι δεν σε έχουν γνωρίσει πρέπει να είναι δυστυχισμένοι.
Νίκο, θέλω να σου μοιάσω όταν μεγαλώσω.
Νίκο, είμαστε όλοι καλά, μην ανησυχείς.
Νίκο, σήμερα στην πρόβα ήπιαμε στην υγειά σου...

ΕΝΔΟΜΥΧΕΣ ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΝΔΟΜΥΧΕΣ ΧΩΡΟΤΑΞΙΕΣ

Ετοιμόρροπε εσυ Χειμώνα...

Πως να κατοικήσω;

Σκηνίτης περιπλανόμενος, αρρωστες σέρνω

τις λέξεις μου.

Ξενιστής των δύσεων, σπαράζομαι από το θάμπωμα των
χρωμάτων.

Με ανάσες σιωπής επινοώ αναμνήσεις που σε περιέχουν,

την εξαίσια αποκαλύπτοντας απουσία σου.

ΕΚΟΥΣΙΟΣ ΠΟΝΟΣ

Όταν ολόγυρα τα πάντα σιωπούν
και μόνο η θύμηση ζωντανεύει,
κάτι παράξενους παρατεταμένους ήχους,
καλέσματα από όνειρα
που δεν ευωδούσαν ευτυχία,
το παρόν ανακατατάσσεται.

Δεν ξεδιπλώθηκε τυχαία η αναπόληση
Το σώμα μου έπαψε να θυμάται
αλλά η μνήμη ύπουλη.
Γλιστρά κρυφά
απ’ τις θυρίδες των μισάνοιχτων βλεφάρων
και λιώνει μέσα στο δάκρυ,
που διανύει πορεία αντίστροφη.
Προς τα μέσα.

Ορμητικός κλαυσίγελος
αναταράσσει το στέρνο μου
καίγοντας τα υπολείμματα
μιας ανθρώπινης
φυσιολογικής αντίδρασης.

Ο μετρονόμος φαλτσάρει
στους υπολογισμούς
ενός χρόνου
που απώλεσε τον ρυθμό,
ενός ρυθμού
που αντιστρατεύεται το χρόνο.

Φιλονικώ με τα ζωτικά μου όργανα
που επιμένουν να λειτουργούν
αγνοώντας αυτό
που διαδραματίζεται
εντός μου.

Θαρρείς και δεν τους αφορά.
Και να λείψω από μέσα μου
θα λειτουργώ.
Σαν κατάστημα
με φώτα αναμμένα
κι επιγραφή
«επιστρέφω εντός ολίγου».

Ευθύνη

"Είμαι κι' εγώ ένας μικρός κρίκος
στη τραγική ιστορία του σύμπαντος.
Πάνω μου κρεμασμένη
της ανθρωπότητας
όλη η ευθύνη.Λυγίζω.

Λυγίζω επικίνδυνα
κι' όμως δεν σπάω.
Φωνάζω, κλαίω, χειρονομώ,
σαν επικίνδυνος τρελλός κατακτηπιέμαι.

Μάταια την καταδίκη της ευθύνης απαρνιέμαι.
Εγώ που την αγάπη μόνο ζήτησα
κι' αγάπη μόνο ήθελανα δώσω,
φταίω για όλου του κόσμου τα δεινά
μα ακόμα κι αν λυγίζω δεν θα σπάσω."

"Κατοικίες λευκές, που κάποτε προστάτευαν
με μυστικό το πάθος σου,
και ήταν συνάμα τα σημάδια του.

Ήθελε να σου αρέσει όταν ήσασταν εκεί.
Αναζητώντας το πάθος σου, ακόμη και στην άρνησή σου.

Αυτό που ζητούσες, στο έδινε ή το αρνιόταν.
Παίζοντας την κάθε στιγμή.

Στιγμές τη θέλησή σου απαρνιόταν,
Κι άλλοτε την έβλεπες σε τίποτα να μην αντιστέκεται.

Όταν της θύμωνες, εκείνη κατάφερνε
Με το γέλιο να απομακρύνει αυτή τη διάθεσή σου.

Ήσουν, και ήταν κι αυτή, ήταν ο χρόνος.
Ευλόγησε λοιπόν κι εκείνη και το χρόνο.

Τη νύχτα ήσουν γι αυτήν πατρίδα…
Και ήταν τότε, από τις δικές σου τις πατρίδες, η κορυφαία.

Ήταν λοιπόν η έγνοια σου μονάχα εκείνη,
Κι άλλην έγνοια απ’αυτήν δεν είχες.

Τότε, ήταν η συντρόφισσά σου πέρα για πέρα
μέχρι το βυθό της λέξης.
Και σύντροφός σου όσο κανένας σύντροφος .

Τότε, τον κάθε χλοερό τόπο υπερέβαινε η ευχαρίστηση,
Όσο φημισμένος κι αν ήταν

Λεβάντα ευωδίαζε η σκιά της.
Κι όποιο κοράκι να’ταν δεν ήταν σαν τα δικά της.

Όμως κακοί σύρθηκαν ανάμεσα σε κείνη και σε σένα.
Χαλάσανε τα δίχτυα της αγάπης και την απομάκρυναν .

Πεισμάτωσα, πεισμάτωσε,
το πείσμα oδήγησε στο χωρισμό

έκανες δημόσιο το φευγιό σου για να την πληγώσεις
άδικα
δεν ήταν στ’αλήθεια πρέπουσα αυτή η συμπεριφορά σου

Ή μήπως την είχες πλησιάσει, για να την αρνηθείς ;
Το μέλλον θα δείξει.

Νομίζεις ίσως ότι στο πάθος σου
Θα επιστρέψει να δει κάποια σημάδια

Μα το πάθος μέχρι το βασίλειο των νεκρών θα σε λιώνει

Η σκέψη σου και η λύπη σου γι’αυτήν."

OMAR ABI RABBIA

ΜΙΚΡΕΣ ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ...

Ο ελέφαντας είναι το μόνο θηλαστικό που δεν μπορεί να πηδήξει!
Οι ελέφαντες όταν τρώνε πολύ ώριμα φρούτα μπορεί να μεθύσουν!

Σε περιμένω παντού...

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ.

"Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε,
αγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου
είναι να 'χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα
είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.
Την αγάπη μας αύριο θα τη διαβάζουν
τα παιδιά στα σχολικά βιβλία,
πλάι στα ονόματα των άστρων
και τα καθήκοντα των συντρόφων.
Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα,
θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου.
θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου,
φλογερά και μεγάλα
σα δυο νύχτες έρωτα μες στον εμφύλιο πόλεμο.
Α! ναι, ξέχασα να σου πω,
πως τα στάχυα είναι χρυσά κι απέραντα.
Γιατί σ' αγαπώ.
Κλείσε το σπίτι.
Δώσε σε μια γειτόνισσα το κλειδί.
Και προχώρα.
Εκεί που οι φαμίλιες
μοιράζονται ένα ψωμί στα οκτώ,
εκεί που κατρακυλάει
ο μεγάλος ίσκιος των ντουφεκισμένων
σ' όποιο μέρος της γης,
σ' όποια ώρα,
εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι
για ένα καινούργιο κόσμο.
Εκεί θα σε περιμένω.
Αγάπη μου."