Είδα ένα αλλώκοτο όνειρο το μεσημέρι,
ξυπνώντας θυμήθηκα πως σαν σήμερα,
πριν ένα χρόνο σε έχασα...το είχα ξεχάσει το πρωί,
τώρα όμως δεν φεύγει απ'το μυαλό μου στιγμή.
Λες και ήρθες για να μου το θυμήσεις...
Όμως εσύ δεν θα το έκανες ποτέ αυτό.
Το ξέρω.
Αν μ' έβλεπες να κλάιω θα φώναζες, θα γινόσουν έξαλλος εσύ.
Ξύπνησα σε βρεγμένο μαξιλάρι Νίκο. Θρηνούσα στον ύπνο μου,
στον ξύπνιο τώρα τί να κάνω;
Μπήκα στο αμάξι μισοκοιμησμένη και ακούω:
'' Έλα να παίξουμε, θα σου χαρίσω τη Βασίλισσά μου,
ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη,
τώρα δεν έχω πια αγαπημένη...
Θα σου χαρίσω τους Πύργους μου,
τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου,
έχουν πεθάνει από καιρό πριν από μενα...''
Νίκο, όσοι δεν σε έχουν γνωρίσει πρέπει να είναι δυστυχισμένοι.
Νίκο, θέλω να σου μοιάσω όταν μεγαλώσω.
Νίκο, είμαστε όλοι καλά, μην ανησυχείς.
Νίκο, σήμερα στην πρόβα ήπιαμε στην υγειά σου...