ΕΚΟΥΣΙΟΣ ΠΟΝΟΣ

Όταν ολόγυρα τα πάντα σιωπούν
και μόνο η θύμηση ζωντανεύει,
κάτι παράξενους παρατεταμένους ήχους,
καλέσματα από όνειρα
που δεν ευωδούσαν ευτυχία,
το παρόν ανακατατάσσεται.

Δεν ξεδιπλώθηκε τυχαία η αναπόληση
Το σώμα μου έπαψε να θυμάται
αλλά η μνήμη ύπουλη.
Γλιστρά κρυφά
απ’ τις θυρίδες των μισάνοιχτων βλεφάρων
και λιώνει μέσα στο δάκρυ,
που διανύει πορεία αντίστροφη.
Προς τα μέσα.

Ορμητικός κλαυσίγελος
αναταράσσει το στέρνο μου
καίγοντας τα υπολείμματα
μιας ανθρώπινης
φυσιολογικής αντίδρασης.

Ο μετρονόμος φαλτσάρει
στους υπολογισμούς
ενός χρόνου
που απώλεσε τον ρυθμό,
ενός ρυθμού
που αντιστρατεύεται το χρόνο.

Φιλονικώ με τα ζωτικά μου όργανα
που επιμένουν να λειτουργούν
αγνοώντας αυτό
που διαδραματίζεται
εντός μου.

Θαρρείς και δεν τους αφορά.
Και να λείψω από μέσα μου
θα λειτουργώ.
Σαν κατάστημα
με φώτα αναμμένα
κι επιγραφή
«επιστρέφω εντός ολίγου».