ΝΙΣΥΡΟΣ 2007-ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ

ΤΑ ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ

Η ΤΑΙΝΙΑ:

"Ο ΑΡΣΙΒΑΡΙΣΤΑΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ"

VLADO VOLIM TE...

Παιδιά μου...σας αγαπάω πολύ.

Σας το έχω πει ποτέ;

Θαυμάζω το ήθος, το ταλέντο, τις χάρες σας!

Πόσο περήφανη είμαι για σας παιδιά μου!

Ζαν Ζενέ
Ο σκοινοβάτης

"... Γιατί τάχα να χορέψεις απόψε;
Να χοροπηδάς σ' ένα σκοινί οχτώ μέτρα από το έδαφος,
κάτω απ' το φως των προβολέων;
Για να βρεις τον εαυτό σου.
Κυνηγός μαζί και θήραμα,
απόψε εκθέτεις τον εαυτό σου,
τον εαυτό σου που δραπετεύει και τον καταδιώκεις.
Που βρισκόσουν λοιπόν προτού εμφανιστείς στην σκηνή;
Σκυθρωπός, κατακερματισμένος στις καθημερινές σου χειρονομίες,
ήσουν ανύπαρκτος.
Στο φώς νοιώθεις την ανάγκη να ανασυνταχτείς.
Κάθε βράδυ, για τον εαυτό σου και μόνο,
θα τρέχεις πάνω στο σχοινί, θα συστρέφεσαι,
θα στρεβλώνεις τα μέλη σου αναζητώντας την αρμονική ύπαρξη
που σκόρπισε και χάθηκε στο πλήθος των οικείων χειρονομιών,
όταν δένεις το παπούτσι σου, σκουπίζεις τη μύτη σου,
ξύνεσαι, αγοράζεις σαπούνι...
Αλλά τον εαυτό σου τον πλησιάζεις και τον συλλαμβάνεις
μόνο μια στιγμή,
πάντα σε τούτη τη θανάσιμη, λευκή μοναξιά..."

ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ

"Κάνουμε θέατρο για την ψυχή μας, για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας. Το κοινό που μας παρακολουθεί και όλοι μαζί, να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας."

"Δεν μπορεί να υπάρξει γνήσια έκφραση που να δημιουργεί θεατρική μαγεία αν δεν ερεθιστούν, αν δεν ηλεκτριστούν η ευαισθησία και οι αισθήσεις."

ΣΤΑΝΙΣΛΑΦΣΚΙ

"...κάθε δράση στο θέατρο πρέπει να έχει κάποια εσωτερική δικαιολογία και συνέπεια, να είναι λογική και πραγματική"
"... θ' αντλείτε προπάντος από τις δικές σας εντυπώσεις, αισθήματα κι εμπειρίες. Θα παίρνετε όμως ακόμη υλικό απ' τη ζωή τριγύρω σας, την πραγματική και την φανταστική, από τις αναμνήσεις σας, απ' τα βιβλία, την τέχνη, την επιστήμη και κάθε λογής μάθηση, από τις εφημερίδες, τα μουσεία και πάνω απ' όλα από την επικοινωνία σας με τους άλλους ανθρώπους. Κάθε άνθρωπος που είναι αληθινά καλλιτέχνης, επιθυμεί να πλάσει μέσα του μια άλλη ζωή, βαθύτερη και με περισσότερο ενδιαφέρον απ' αυτή που τον περιζώνει στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ"

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ

"Ο ηθοποιός δεν κλείνει την πόρτα σε καμιά χαρά και σε καμιά λύπη, τα συναισθήματα αυτά τα χρειάζεται στη δουλειά του, διότι πρώτο του μέλημα είναι να επιδιώκει να παραμείνει άνθρωπος."

Καθώς θα φεύγεις
θα σ’ ακολουθώ
κι
ένα
ένα
πίσω σου
θα ρίχνω
τα ποιήματά μου
στους τέσσερις ανέμους
σκορπώντας
όλα τα υπάρχοντά μου.

Ποτέ δε σε είχα αγαπήσει τόσο πολύ.

Ποτέ δε σε είχα αγαπήσει τόσο πολύ,

όπως εκείνο το δείλι που σε άφησα

με κατάπιε το βαθυγάλαζο δάσος,

ψυχή μου,
που πάνω του,

στα δυτικά,

κρέμονταν κιόλας

χλωμά τα άστρα.

Σ’ ευχαριστώ

που μου μαλάκωσες την καρδιά,

που αφουγκράστηκες την ανάσα

της αγωνίας μου,

που προσέγγισες τον ιριδισμό

της ψυχής μου,

που είσαι αυτός που είσαι

και μεταλαμπαδεύομαι

σωστά και ακέραια,

για όλα τούτα τα ειπωμένα,
για όλα τούτα τα ανείπωτα.

Σ’ ευχαριστώ.

Βαζίλη μου.

Αγαπημένε μας δάσκαλε,

ό,τι κι αν πούμε για σένα είναι λίγο. Πώς να μιλήσουμε για τις χάρες σου τις τόσες σε ανθρώπους που δεν είχαν την τιμή να σε γνωρίσουν;

Βασίλη μας ήσουν για μας, όχι-όχι…είσαι και θα είσαι για μας, ο άνθρωπος που έδωσε νόημα στις ζωές μας. Μας μίλησες για το Θέατρο, για ανθρώπους, έργα και οράματα…με πόσο πάθος μας μίλησες! Είσαι αυτός που μας προίκισε, μας άνοιξες τα μάτια και τα φτερά. Και συ άνοιξες τα χέρια σου και μας χώρεσες όλους στην αγκαλιά σου. Είμαστε τυχεροί άνθρωποι που βρέθηκες στο δρόμο μας. Δεν μπορούμε να φανταστούμε τις ζωές μας χωρίς την δική σου φωτεινή παρουσία. Το ξέρεις. Ακόμα και αν δεν προλάβαμε να στο πούμε, το ξέρεις. Έβλεπες στα μάτια μας την αγάπη να ξεχειλίζει. Έτσι δεν είναι;
Τώρα Βασίλη μας, μείναμε μόνοι. Ορφανοί…Αδέρφια χωρίς πατέρα. Χωρίς παρηγοριά.

Τα λόγια δεν φτάνουν να μετρήσουν τον πόνο. Όμως μαζί με τον πόνο τον αβάσταχτο φωλιάζει μέσα μας και το πείσμα, πείσμα να συνεχίσουμε να παλεύουμε για το δικό σου το όνειρο. Είναι υπόσχεση αυτή. Θα συνεχίσουμε να δημιουργούμε, να διεκδικούμε, να μεταφέρουμε τις γνώσεις σου και το όραμα σου! Θα μιλάμε για σένα και τις ατέλειωτες ιστορίες μας και θα χαμογελάμε! Σε σένα δεν ταίριαζε η θλίψη. Ακόμη και στα δύσκολα το χιούμορ σου και αυτή η απαράμιλλη αισιοδοξία σου δεν έλλειψε ποτέ.
Έτσι μας ξεγέλασες εκείνες τις τελευταίες στιγμές και πιστέψαμε σ’ένα θαύμα.

Η τελευταία σου παράσταση! Και ήταν σαν να περίμενες να δώσουμε και εμείς την τελευταία δική μας για να μας αποχαιρετήσεις.
Χαμογελάς τώρα;

Βρήκες τον αγαπημένο σου φίλο εκεί ψηλά και μαζί τώρα αναπολείτε ε;

Καζαντζάκης και Ζορμπάς, Δον Κιχώτης και Σάντσο,

Βασίλης και Νίκος...

Θα ζείτε για πάντα στις καρδιές μας. Αιωνία σας η μνήμη…