Ζαν Ζενέ
Ο σκοινοβάτης

"... Γιατί τάχα να χορέψεις απόψε;
Να χοροπηδάς σ' ένα σκοινί οχτώ μέτρα από το έδαφος,
κάτω απ' το φως των προβολέων;
Για να βρεις τον εαυτό σου.
Κυνηγός μαζί και θήραμα,
απόψε εκθέτεις τον εαυτό σου,
τον εαυτό σου που δραπετεύει και τον καταδιώκεις.
Που βρισκόσουν λοιπόν προτού εμφανιστείς στην σκηνή;
Σκυθρωπός, κατακερματισμένος στις καθημερινές σου χειρονομίες,
ήσουν ανύπαρκτος.
Στο φώς νοιώθεις την ανάγκη να ανασυνταχτείς.
Κάθε βράδυ, για τον εαυτό σου και μόνο,
θα τρέχεις πάνω στο σχοινί, θα συστρέφεσαι,
θα στρεβλώνεις τα μέλη σου αναζητώντας την αρμονική ύπαρξη
που σκόρπισε και χάθηκε στο πλήθος των οικείων χειρονομιών,
όταν δένεις το παπούτσι σου, σκουπίζεις τη μύτη σου,
ξύνεσαι, αγοράζεις σαπούνι...
Αλλά τον εαυτό σου τον πλησιάζεις και τον συλλαμβάνεις
μόνο μια στιγμή,
πάντα σε τούτη τη θανάσιμη, λευκή μοναξιά..."