Αγαπημένε μας δάσκαλε,

ό,τι κι αν πούμε για σένα είναι λίγο. Πώς να μιλήσουμε για τις χάρες σου τις τόσες σε ανθρώπους που δεν είχαν την τιμή να σε γνωρίσουν;

Βασίλη μας ήσουν για μας, όχι-όχι…είσαι και θα είσαι για μας, ο άνθρωπος που έδωσε νόημα στις ζωές μας. Μας μίλησες για το Θέατρο, για ανθρώπους, έργα και οράματα…με πόσο πάθος μας μίλησες! Είσαι αυτός που μας προίκισε, μας άνοιξες τα μάτια και τα φτερά. Και συ άνοιξες τα χέρια σου και μας χώρεσες όλους στην αγκαλιά σου. Είμαστε τυχεροί άνθρωποι που βρέθηκες στο δρόμο μας. Δεν μπορούμε να φανταστούμε τις ζωές μας χωρίς την δική σου φωτεινή παρουσία. Το ξέρεις. Ακόμα και αν δεν προλάβαμε να στο πούμε, το ξέρεις. Έβλεπες στα μάτια μας την αγάπη να ξεχειλίζει. Έτσι δεν είναι;
Τώρα Βασίλη μας, μείναμε μόνοι. Ορφανοί…Αδέρφια χωρίς πατέρα. Χωρίς παρηγοριά.

Τα λόγια δεν φτάνουν να μετρήσουν τον πόνο. Όμως μαζί με τον πόνο τον αβάσταχτο φωλιάζει μέσα μας και το πείσμα, πείσμα να συνεχίσουμε να παλεύουμε για το δικό σου το όνειρο. Είναι υπόσχεση αυτή. Θα συνεχίσουμε να δημιουργούμε, να διεκδικούμε, να μεταφέρουμε τις γνώσεις σου και το όραμα σου! Θα μιλάμε για σένα και τις ατέλειωτες ιστορίες μας και θα χαμογελάμε! Σε σένα δεν ταίριαζε η θλίψη. Ακόμη και στα δύσκολα το χιούμορ σου και αυτή η απαράμιλλη αισιοδοξία σου δεν έλλειψε ποτέ.
Έτσι μας ξεγέλασες εκείνες τις τελευταίες στιγμές και πιστέψαμε σ’ένα θαύμα.

Η τελευταία σου παράσταση! Και ήταν σαν να περίμενες να δώσουμε και εμείς την τελευταία δική μας για να μας αποχαιρετήσεις.
Χαμογελάς τώρα;

Βρήκες τον αγαπημένο σου φίλο εκεί ψηλά και μαζί τώρα αναπολείτε ε;

Καζαντζάκης και Ζορμπάς, Δον Κιχώτης και Σάντσο,

Βασίλης και Νίκος...

Θα ζείτε για πάντα στις καρδιές μας. Αιωνία σας η μνήμη…