Οι 5 αλήθειες.

Διαβάζοντας μανιωδώς blogs ανακάλυψα αυτό το παιχνιδάκι
με τα 5 πράγματα
που αφορούν τους εαυτούς μας.
Και μιας και κανείς δεν μου πέταξε το μπαλάκι (σνιφ)...
ΘΑ ΤΟ ΠΑΙΞΩ ΜΟΝΟ ΜΟΥ!ΧΜΜ.
Όσοι πιστοί προσέλθετε...
Εμπρός λοιπόν πείτε 5 αλήθειες για σας.

Για αρχή θα ρωτήσω εδώ τα παιδία στο γραφείο!

Εγώ:

1. Όταν ήμουν μικρή είχα λίμαρει τα δόντια μου τα μπροστινά με λίμα νυχιών
και είχα ξυρίσει τα χέρια μου!
2. Όταν κοιμάμαι βυζαίνω το δάχτυλο μου, παραμιλάω και σαλιώνω το μαξιλάρι μου.
3. Έχω άπειρα κουσούρια και ανικανότητες. Δεν μπορώ να πω λέξεις με ρ και λ, π.χ. θρίλερ, καλοριφέρ, garfield, loreal, girlfriend, κ.α. Δεν ξέρω να δένω τα κορδόνια μου, δεν ξέρω από παροιμίες, ευχές, συγγένιες.
4. Φοβάμαι τις κυλιόμενες σκάλες και τα ανοιχτά ντουλάπια.
5. Θεωρώ πως δεν έχω γνωρίσει μεγαλύτερο μαλάκα από τον ......!

Η Σοφία:

1. Όταν βρίσκομαι κάπου, σκέφτομαι που θα είμαι μετά.
2. Όταν διαβάζω, μπορώ ταυτόχρονα να καπνίζω, να καθαρίζω τα δόντια μου με οδοντογλυφίδα και να τρώω τις πέτσες των δάκτυλων μου.
3. Από μικρό παιδί, όταν κάθομαι και τρώω, βγάζω τα παπούτσια μου και τα παρατάω από κάτω από το τραπέζι (μπορεί και να μαζεύονται έτσι 2-3 ζευγάρια από μια μέρα στην άλλη).
4. Όταν κοιμάμαι με κάλτσες, ξυπνάω πάντα χωρίς κάλτσες.
5. Δεν μου αρέσουν οι σωματικές επαφές με τις γυναίκες. Οποιαδήποτε.
Ούτε να με πιάνουν από το χέρι.

Η Μαρία:

1. Μ'αρέσει όταν χωρίζω γιατί τρελαίνομαι να κλαίω και να στεναχωριέμαι πιο πολύ απ'το να χαίρομαι!
2. Όταν μεγαλώσω θα γίνω μεγάλη κουτσομπόλα.
3. Αισθάνομαι πως όσο μεγαλώνω γίνομαι όλο και πιο ασόβαρη και τρελή. Αυτό με τρομάζει!
4. Είμαι τόσο ανασφαλής με την εξωτερική μου εμφάνιση που θα έκανα τα πάντα να με αλλάξω. Είμαι 23 και χρησιμοποιώ ήδη κρέμες αντιγήρανσης!
5. Δεν έχω γνωρίσει πιο huge μαλάκα απο τον ......!

Ο Γιάννης:

1. Μου τη σπάει να μου σκίζουν το χαρτάκι απ'το πακέτο των τσιγάρων μου.
2. Για να με πάρει ο ύπνος τρίβω τα πόδια μου.
3. Έχω στήσει κόσμο 1:30 ώρα γιατί έφτιαχνα τα μαλλιά μου!
4. Καμιά φορά όταν κάνω ντους κατουράω ταυτόχρονα!
5. Δεν έχω γνωρίσει πιο μαλάκα άνθρωπο από τον ......!

ΤΖΟΫΣ ΜΑΝΣΟΥΡ
ΟΛΑ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ...

Όλα τα βράδια σαν είμαι μόνη
την αγάπη μου σου διηγούμαι
στραγγαλίζω ένα λουλούδι
η φωτιά αργοσβήνει
χωνεμένη από θλίψη.
Μες στον καθρέφτη
που η σκιά μου αποκοιμιέται
κατοικούνε πεταλούδες.
Όλα τα βράδια σαν είμαι μόνη
μελετώ το μέλλον στων ετοιμοθάνατων
τα μάτια
την ανάσα μου ανακατώνω με της
κουκουβάγιας το αίμα
και με τους τρελούς μαζί η καρδιά μου
πιλαλάει κρεσέντο.


ΟΥΜΠΕΡΤΟ ΣΑΜΠΑ
ΒΡΑΔΥ ΤΟΥ ΦΛΕΒΑΡΗ

Βγαίνει το φεγγάρι.
Στη λεωφόρο είναι ακόμα
μέρα, ένα βράδυ που πέφτει γοργά.
Αδιάφορη νεολαία αγκαλιάζεται σφιχτά·
εκτρέπεται σε ευτελείς στόχους.
Κι είναι η σκέψη
του θανάτου που,
στο τέλος,
σε βοηθάει να ζήσεις.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΠΟΥ Τ'ΑΓΑΠΑΣ...

ΧΟΡΧΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΡΧΕΣ
Ο ΑΥΤΟΧΕΙΡΑΣ

Δε θα μείνει στη νύχτα ούτ’ ένα αστέρι.
Δε θα μείνει η νύχτα.
Θα πεθάνω και μαζί μου όλο
τ’ ανυπόφορο σύμπαν.
Θα σβήσω τις πυραμίδες, τα μετάλλια,
τις ηπείρους και τα πρόσωπα.
Θα σβήσω το θησαύρισμα του παρελθόντος.
Θα κάνω σκόνη την ιστορία, σκόνη τη σκόνη.
Κοιτάζω τώρα το στερνό ηλιοβασίλεμα.
Ακούω το στερνό πουλί.
Κληροδοτώ το τίποτα σε κανέναν.

ΒΙΤΤΟΡΙΟ ΣΕΡΕΝΙ
Η ΜΝΗΜΗ ΣΟΥ ΜΕΣΑ ΜΟΥ

Η μνήμη σου μέσα μου είναι μόνον
ένας ανάλαφρος θόρυβος από ποδήλατα
που ήσυχα πηγαίνουν εκεί όπου
το ύψος του απομεσήμερου κατηφορίζει
στο πιο φλογερό σούρουπο
ανάμεσα σε κιγκλιδώματα και σπίτια
και κατωφέρειες γεμάτες στεναγμούς
από παράθυρα ξανανοιγμένα στο καλοκαίρι.
Του εαυτού μου επιμένει μόνον
ένα μακρινό κλάμα από τρένα,
ψυχών που απομακρύνονται.
Κι εκεί πανάλαφρη πετάς,
χάνεσαι μες στο βράδυ.

Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ
ΠΩΛ ΕΛΥΑΡ


Στέκεται ορθή στα βλέφαρά μου
και τα μαλλιά της μπλέκονται μες στα δικά μου.
Έχει το σχήμα των χεριών μου,
έχει το χρώμα των ματιών μου.
Βυθίζεται μες στη σκιά μου
σα μια πέτρα στον ουρανό.

Έχει τα μάτια της πάντ’ ανοιχτά
και δε μ’ αφήνει σ’ ύπνο να γείρω.
Τα όνειρά της μέσα στο φως
σβήνουν τον ήλιο
με κάνουν να γελώ, να κλαίω και να γελώ
και να μιλώ χωρίς να έχω τίποτα να πω.

ΕΠΙΚΑΙΡΟ;

"Mάσκα δεν έχω να γυρνώ
στο καρναβάλι ετούτο
μόνο μια απόχη να τρυγώ
της θάλασσας την πονηριά
και της σιωπής τον πλούτο..."

César Vallejo
- Ο Διάφανος - 1937

Ξέρω πως υπάρχει ένα άτομο
που με ψάχνει στο χέρι της, μέρα και νύχτα.
Με συναντά, κάθε λεπτό, μέσα στα παπούτσια της.
Αγνοεί πως η νύχτα είναι θαμμένη με σπιρούνια
πίσω από την κουζίνα;
Ξέρω πως υπάρχει ένα άτομο φτιαγμένο απ' τα κομμάτια μου,
στο οποίο μετουσιώνομαι όταν το σώμα μου φεύγει
για να καλπάσει σε συγκεκριμένη πέτρα.
Αγνοεί πως στο σεντούκι της
δεν θα επιστρέψει το νόμισμα που χάθηκε με την εικόνα της;
Ξέρω τη μέρα, όμως ο ήλιος μου ξεφεύγει·
Ξέρω την πράξη την καθολική που έκανε στο κρεββάτι της
με άλλων αξία και μ' εκείνο το ζεστό νερό,
που η επιφανειακή του συχνότητα είναι σαν ορυχείο.
Τόσο μικρό είναι, άραγε, αυτό το άτομο
που ακόμα και τα ίδια της τα πόδια την πατούν;
Ένας γάτος είναι το σύνορο ανάμεσα σ'εκείνη και σε μένα
δίπλα ακριβώς απ' το δικό της του νερού μερίδιο.
Τη βλέπω στις γωνιές, ν' ανοίγει και να κλείνει το φόρεμά της,
πιο πριν μια αναρωτώμενη φοινικιά...
Τί άλλο μπορεί να κάνει παρά ν' αλλάξει κλαυθμό;
Κι όμως με ψάχνει και με ψάχνει.
Είναι μια ιστορία!