César Vallejo
- Ο Διάφανος - 1937

Ξέρω πως υπάρχει ένα άτομο
που με ψάχνει στο χέρι της, μέρα και νύχτα.
Με συναντά, κάθε λεπτό, μέσα στα παπούτσια της.
Αγνοεί πως η νύχτα είναι θαμμένη με σπιρούνια
πίσω από την κουζίνα;
Ξέρω πως υπάρχει ένα άτομο φτιαγμένο απ' τα κομμάτια μου,
στο οποίο μετουσιώνομαι όταν το σώμα μου φεύγει
για να καλπάσει σε συγκεκριμένη πέτρα.
Αγνοεί πως στο σεντούκι της
δεν θα επιστρέψει το νόμισμα που χάθηκε με την εικόνα της;
Ξέρω τη μέρα, όμως ο ήλιος μου ξεφεύγει·
Ξέρω την πράξη την καθολική που έκανε στο κρεββάτι της
με άλλων αξία και μ' εκείνο το ζεστό νερό,
που η επιφανειακή του συχνότητα είναι σαν ορυχείο.
Τόσο μικρό είναι, άραγε, αυτό το άτομο
που ακόμα και τα ίδια της τα πόδια την πατούν;
Ένας γάτος είναι το σύνορο ανάμεσα σ'εκείνη και σε μένα
δίπλα ακριβώς απ' το δικό της του νερού μερίδιο.
Τη βλέπω στις γωνιές, ν' ανοίγει και να κλείνει το φόρεμά της,
πιο πριν μια αναρωτώμενη φοινικιά...
Τί άλλο μπορεί να κάνει παρά ν' αλλάξει κλαυθμό;
Κι όμως με ψάχνει και με ψάχνει.
Είναι μια ιστορία!