Ίσως η απουσία είναι παρουσία.

Ίσως η απουσία σου είναι παρουσία,
χωρίς εσύ να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι,
χωρίς εσύ να περπατάς πιο αργά
ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,
χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,
χωρίς εσύ να είσαι,
επιτέλους,
χωρίς να έρθεις απότομη, ερεθιστική,
να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα,
σιτάρι του ανέμου,
και από τότε είμαι γιατί εσύ είσαι,
και από τότε είσαι,
είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι,
θα είσαι,
θα είμαστε.

Χωρίς να σε βλέπω

Χωρίς να σε βλέπω,
χωρίς να σου μιλάω,
χωρίς ν' αγγίζω
ούτε μια σκιά απ' το βήμα σου χωρίς
- πόσο γυμνός ακόμα θα ' θελες να μείνω;
Μη με πιστεύεις,
σε τίποτα μη με πιστέψεις.
Κι όταν εντάσσω τις στιγμές
στα σίγουρα σχήματά μου
όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου
όταν αποκαλώ την ομορφιά
φθαρτό περίβλημα
μη με πιστεύεις - κι όμως σου λέω την αλήθεια.
Δεν την αντέχω αυτή τη μάταια ελπίδα
να επιζώ
σε μια τυχαία σου σκέψη
μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ' την αρχή.

ειμαι ΧΑΡΟΥΜΕΝΗΗΗΗΗΗΗΗ

29 ΩΡΕς

ακομη

Ποτέ στ' αλήθεια

δεν το 'μαθα τι είναι τα ποιήματα ....

Πολλοί τα βαλσαμώνουν ως μηνύματα.

Εγώ τα λέω ενθύμια φρίκης.

(Νίκος Καρούζος)

ΘΑ ‘ΡΘΕΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ

«Θα’ ρθει μια μέρα

που δε θα’ χουμε πια τίποτα να πούμε.

Θα καθόμαστε απέναντι

και θα κοιταζόμαστε στα μάτια.

Η σιωπή μου θα λέει :

'Πόσο είσαι όμορφη!'

Μα δε θα βρίσκω άλλο τρόπο να στο πω.

Θα ταξιδέψουμε κάπου,

έτσι, από ανία

Ή για να πούμε πως κι εμείς ταξιδέψαμε.

Ο κόσμος ψάχνει σ’ όλη του τη ζωή

να βρει τον έρωτα,

μα δε βρίσκει τίποτα.

Σκέφτομαι συχνά πως η ζωή μας

είναι τόσο μικρή

που δεν αξίζει καν να την αρχίσει κανείς.

Καπνίσαμε -θυμήσου- ατέλειωτα τσιγάρα...

Συζητώντας ένα βράδυ

-ξεχνώ πάνω σε τι-

και είναι κρίμα

γιατί ήταν τόσο μα τόσο ενδιαφέρον.

Μια μέρα, ας ήτανε να φύγω μακριά σου,

Αλλά κι εκεί θα’ ρθείς και θα με ζητήσεις.

Δε μπορεί, Θεέ μου, να φύγει κανείς ποτέ μοναχός του…»

Μανώλης Αναγνωστάκης

Η ποίηση πρέπει να 'ναι ένα ζαχαρωμένο βότσαλο

πάνω που θα 'χεις γλυκαθεί να σπας τα δόντια σου.

(Αργύρης Χιόνης)

Λούνα Λουνέρα

«Περνάω φάση πανικού,

απόγνωσης και τρόμου,

μα δεν μπορώ να σου κρυφτώ

γιατί το ξέρεις,

το’ χεις διαβάσει στο φλιτζάνι του καφέ,

σου το’ παν τ’ άστρα και οι βαλέδες,

τα εννιά και τα σπαθιά της τράπουλάς σου.

Περνάω φάση πανικού,

απόγνωσης και τρόμου,

μα δεν μπορώ να σου κρυφτώ

γιατί με ξέρεις,

όταν με βλέπεις να κοιτάζω την βεράντα,

να λογαριάζω την απόσταση απ’ το χώμα

και να μετράω την ταχύτητα της πτώσης,

είναι που μπαίνω σ’ άλλη φάση

και θέλω να με λυπηθείς

να’ ρθείς και να μ’ αγκαλιάσεις

και να μου πεις

“αν σκοτωθείς, θα σκοτωθώ”

και να με νανουρίσεις…

Να κόψεις τα μαλλιά σου σαν αγόρι,

σαν Ελληνίδα που πενθεί τον αδελφό της,

σαν από κάτεργο βγαλμένη,

να’ σαι για λύπη δηλαδή

και να γυρνάς ξενέρωτη τα σφαιριστήρια

και τα μπαρ ψάχνοντας για μένα και τη δόση σου.

Και να’ μια απών,

αλλά να ξέρεις πως σε σκέφτομαι,

να αισθάνεσαι την αύρα μου,

να διακρίνεις τα ίχνη μου

στις πόρτες, στα σκαμπό και στα ποτήρια,

να λες...

“σίγουρα πέρασε από εδώ,

κάθισε εδώ,

έσβησε το τσιγάρο της σ’ αυτό το τασάκι,

ήπιε καφέ, νερό, μια μπύρα,

έκλαψε κι έφυγε.

Άρα μπορώ να πάω για ύπνο…”

Γιάννης Κακουλίδης

Νίκο μου,

Χρόνια Πολλά...

Την λένε Milka...

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!

ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΟΥ ΕΣΤΕΙΛΕ ΕΝΑ ΚΟΥΛΟΥΚΑΚΙ

ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΜΟΥ!

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

...και να σκεφτείς το είχα ζητήσει σε τούτο εδω το blog!

* κουλούκι=μικρό αδέσποτο σκυλί.