Η ποίηση πρέπει να 'ναι ένα ζαχαρωμένο βότσαλο

πάνω που θα 'χεις γλυκαθεί να σπας τα δόντια σου.

(Αργύρης Χιόνης)

Λούνα Λουνέρα

«Περνάω φάση πανικού,

απόγνωσης και τρόμου,

μα δεν μπορώ να σου κρυφτώ

γιατί το ξέρεις,

το’ χεις διαβάσει στο φλιτζάνι του καφέ,

σου το’ παν τ’ άστρα και οι βαλέδες,

τα εννιά και τα σπαθιά της τράπουλάς σου.

Περνάω φάση πανικού,

απόγνωσης και τρόμου,

μα δεν μπορώ να σου κρυφτώ

γιατί με ξέρεις,

όταν με βλέπεις να κοιτάζω την βεράντα,

να λογαριάζω την απόσταση απ’ το χώμα

και να μετράω την ταχύτητα της πτώσης,

είναι που μπαίνω σ’ άλλη φάση

και θέλω να με λυπηθείς

να’ ρθείς και να μ’ αγκαλιάσεις

και να μου πεις

“αν σκοτωθείς, θα σκοτωθώ”

και να με νανουρίσεις…

Να κόψεις τα μαλλιά σου σαν αγόρι,

σαν Ελληνίδα που πενθεί τον αδελφό της,

σαν από κάτεργο βγαλμένη,

να’ σαι για λύπη δηλαδή

και να γυρνάς ξενέρωτη τα σφαιριστήρια

και τα μπαρ ψάχνοντας για μένα και τη δόση σου.

Και να’ μια απών,

αλλά να ξέρεις πως σε σκέφτομαι,

να αισθάνεσαι την αύρα μου,

να διακρίνεις τα ίχνη μου

στις πόρτες, στα σκαμπό και στα ποτήρια,

να λες...

“σίγουρα πέρασε από εδώ,

κάθισε εδώ,

έσβησε το τσιγάρο της σ’ αυτό το τασάκι,

ήπιε καφέ, νερό, μια μπύρα,

έκλαψε κι έφυγε.

Άρα μπορώ να πάω για ύπνο…”

Γιάννης Κακουλίδης