Μικρό απόσπασμα από το "ΚΑΠΝΟΠΩΛΕΙΟ"
Φερνάντο Πεσσόα.

Δεν είμαι τίποτε. Ποτέ δε θα είμαι τίποτε.
Δεν μπορώ να θέλω να είμαι τίποτε.
Εκτός από αυτό, έχω μέσα μου όλα τα όνειρα του κόσμου.
Είμαι σήμερα νικημένος, σαν να ήξερα την αλήθεια,
Είμαι σήμερα διαυγής, σαν να ήταν να πεθάνω,
Είμαι σήμερα αμήχανος,
καθώς αυτός που σκέφτηκε και βρήκε και ξέχασε,
Απέτυχα σε όλα.
Τι θα σκεφτώ; Τι ξέρω;
Tι θα είμαι, εγώ που δεν ξέρω ποιός είμαι;
Να είμαι ό,τι σκέφτομαι;
Μα σκέφτομαι πως είμαι τόσα πράγματα!
Κι έχει τόσους που σκέφτονται πως είναι το ίδιο πράγμα
που δεν μπορεί να υπάρχουν τόσοι!
Όχι, δεν πιστεύω σ' εμένα.
Ονειρεύτηκα περισσότερο απ'όσο ο Ναπολέων.
Έσφιξα στο υποθετικό στήθος μου περισσότερες ανθρωπότητες απ' τον Χριστό.
Δημιούργησα μυστικά φιλοσοφίες που κανένας Καντ δεν έγραψε.
Θα είμαι πάντοτε αυτός που δε γεννήθηκε γι' αυτό.
Θα είμαι πάντοτε αυτός που είχε τα προσόντα'.
Θα είμαι πάντοτε αυτός που περίμενε να του ανοίξουν την πόρτα
σ'ένα τοίχο χωρίς πόρτα.
Να πιστέψω σε μένα; Όχι, ούτε σε τίποτε.

-Φάε σοκολάτες, μικρή, Φάε σοκολάτες!
Δες, δεν υπάρχει άλλη μεταφυσική στον κόσμο
παρά μόνο σοκολάτες,
Δες, όλες οι θρησκείες δε διδάσκουν περισσότερα απ' τη ζαχαροπλαστική,
Φάε, βρόμικη μικρή, φάε!
Να μπορούσα εγώ να φάω σοκολάτες με την ίδια αλήθεια που τις τρως!
Μα εγώ σκέφτομαι και βγάζοντας τ'ασημόχαρτο που είναι από φύλλα κασσίτερου
Τα πετώ όλα καταγής, καθώς πέταξα και την ίδια μου τη ζωή-

Η καρδιά μου είναι ένας αναποδογυρισμένος κάδος.
Καθώς αυτοί που καλούν πνεύματα καλούν πνεύματα,
καλώ τον ίδιο μου τον εαυτό και δε συναντώ τίποτε.
Έζησα, σπούδασα, αγάπησα, κι ακόμη και πίστεψα,
Και σήμερα δεν υπάρχει ζητιάνος που να μην τον ζηλεύω μόνο γιατί δεν είναι εγώ.
Διακρίνω στον καθένα τα κουρέλια του, τις πληγές και το ψέμα,
Και σκέφτομαι: ίσως ποτέ δεν έζησες ούτε σπούδασες ούτε αγάπησες ούτε πίστεψες.

(Γιατί είναι δυνατό να φτιάξεις την πραγματικότητα όλων αυτών
χωρίς να κάνεις τίποτε απ'αυτά)

Ίσως έχεις μόλις υπάρξει καθώς σαύρα που της κόψαν την ουρά
Κι η ουρά, ανεξάρτητα απ' τη σαύρα, σαλεύει με φρενίτιδα.
Έκανα τον εαυτό μου ό,τι δεν ήξερα,
Κι ό,τι μπορούσα να τον κάνω δεν τον έκανα.
Το ντόμινο που φόρεσα ήταν λάθος
Με πήραν από μακριά για κάποιον άλλο που δεν ήμουν
και δεν το διέψευσα και χάθηκα.
Σαν θέλησα να βγάλω τη μάσκα,
Ήτανε κολλημένη στο πρόσωπό μου.
Σαν την έβγαλα και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη, Είχα κιόλας γεράσει.
Ήμουν μεθυσμένος, δεν ήξερα πια να φορέσω το ντόμινο που δεν είχα βγάλει.
Έριξα μακριά τη μάσκα και κοιμήθηκα στο βεστιάριο.
Και θα γράψω αυτήν την ιστορία για ν'αποδείξω πως είμαι υπέροχος.
Κι η παραδεχτή πραγματικότητα πέφτει ξάφνου πάνω μου.
Μισοσηκώνομαι ενεργός, πεισμένος, ανθρώπινος,
Και θα σκεφτώ να γράψω αυτούς τους στίχους όπου λέω τ'αντίθετο.
Ανάβω τσιγάρο με τη σκέψη πως θα τους γράψω
Κι απολαμβάνω στο τσιγάρο την απελευθέρωση όλων μου των σκέψεων.
Ακολουθώ τον καπνό καθώς μια ιδιαίτερη διαδρομή
Κι ευχαριστιέμαι σε μιαν ευαίσθητη κι αυθεντική στιγμή,
Την απελευθέρωση όλων μου των θεωρήσεων
Και τη συνείδηση πως η μεταφυσική είναι μια συνέπεια κακής διάθεσης.
Μετά κουνιέμαι στην καρέκλα μου Και συνεχίζω να καπνίζω.
Όσο το Πεπρωμένο μού το παραχωρεί, θα συνεχίσω να καπνίζω.