ΜΙΚΡΕΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ.
...και μ'οδηγό μου ένα παιδί. (τράγουδια που αγάπησα...)

ΓΥΡΙΣΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ

Γύρισε ο καιρός κι ήρθαν βροχές
τις μνήμες άρωμα για να ποτίσουν.
Πώς άλλαξαν σημάδια οι εποχές,
κι οι φίλοι που χαθήκαν μείναν πίσω
στα ζάρια να μετρούν τις Κυριακές;

Στένεψαν οι δρόμοι από παντού
σελίδα γύρισες άλλη στο χάρτη
ταξίδια να ονειρεύεσαι γι’ αλλού
μακριά που άλλος κανείς μαζί δε θα ’ρθει
να σου κρατάει το βάρος τ’ ουρανού.

Φεύγουνε τα σύννεφα βαριά
με το πιοτό γυρεύεις να ξεχάσεις.
Μια θλίψη στο μυαλό σου τριγυρνά
κι απόψε όπως και χθες θα προσπεράσει
η νύχτα που σε πνίγει σε κερνά.


ΑΝΤΑΜΩΜΑ ΜΕ ΞΩΤΙΚΟ

Ένα γράμμα σου να λάβω, έστω με χαρτί λευκό,
ξαφνικά να σ’ ανταμώσω στου μυαλού τον ουρανό
και θα πλάσω τη μορφή σου με ψηφίδες π’ αγαπώ
τη μιζέρια όλου του κόσμου θα σκορπίσεις στο λεπτό.

Θα χορέψουμε αντίκρυ σε φιλήδονη φωτιά
στο ρυθμό που ορίζει ο Μπάτης στων ψυχών την αγκαλιά.
Όλη νύχτα δε θα πούμε μια κουβέντα περιττή.
Των ματιών σου η αλήθεια θ’ ομορφαίνει τη σιωπή.

Και σαν πάρει να χαράξει, θα ματώσω από σεβντά,
καταχνιά θα σε τυλίξει, θα σε πάρει μακριά.
……………..............................................................................................

ΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ

Όσες φορές η μαύρη νύχτα με κερδίζει
τόσες ανάσες ο χειμώνας μου χρωστά
σπουργίτι έρημο η σκέψη μου γυρίζει
σ΄ άγνωστους δρόμους που κανείς δεν περπατά
και η σιωπή της μοναξιάς με νανουρίζει.

Μια νοσταλγία το μυαλό μου φυλακίζει
φίλοι που χάθηκαν και πίσω δεν κοιτάν
σπίτια παλιά που το κλειδί σκουριά μυρίζει
κι απ’ τα ραδιόφωνα σκοπούς μου τραγουδάν
φωνές που κάνουν την ψυχή μου να δακρύζει.

Κλειστά τα βλέφαρα κι ο νους μου φτερουγίζει
σ’ όνειρα που ’χουν την αγάπη συντροφιά
σ’ άσπρα δωμάτια που θαλπωρή ραντίζει
κάποια ανάμνηση τα μαύρα μου μαλλιά
και πάντα μόνη της η μάνα συγυρίζει.


ΠΑΤΩ ΤΙΣ ΑΚΡΙΕΣ ΤΩΝ ΒΟΥΝΩΝ

Πατώ τις άκριες των βουνών,
των λογισμών τις άκριες.
Μ’ ακολουθούν δυο σύννεφα
και οι παλιές μου αγάπες.

Με τ’ όνειρό μου ντύνομαι,
το όνειρό μου λέω.
Πάνω τις άκριες των βουνών
μ’ ένα τραγούδι κλαίω.


ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Ήμουν κλαράκι κάηκα
κι έκαψα ένα βουνό.
Του έρωτα οι στεναγμοί
δεν έχουν τελειωμό.


ΣΑΝ Τ’ ΑΕΡΑΚΙ

Σαν τ’ αεράκι θα μου φέρνει τη φωνή σου
χαρτί θα πάρω και θα φτιάξω τη μορφή σου,
χρώμα θα βάλω σαν του γέλιου σου τον ήχο
κι άσπρο πανί, για να σου στείλω ένα στίχο.

Θα σεργιανίσω στα περβόλια της ψυχής σου,
σ’ άνθη θα σκύψω μα μυρίσω το κορμί σου
και, πριν η νύχτα κατεβεί και σε ζητήσω,
θα ’χω προλάβει στον αγέρα να μιλήσω.


ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Μένω σ’ αυτή την πόλη και κάπου εδώ γυρνώ
οι φίλοι μου το ξέρουν, μα εγώ άλλα θα σας πω.
Πολύ συχνά θυμάμαι μια πόλη μυστική
ποτέ μου εκεί δεν πήγα, μα εκεί έχω γεννηθεί.

Τις νύχτες ξενυχτάω και γράφω τακτικά
κάτι πικρά τραγούδια με λόγια σαν κι αυτά.
Τα λόγια είν’ αέρας, στιχάκια είναι και παν’,
οι άλλοι τα ξεχνάνε, σε μένα όμως γυρνάν.

Τα λόγια είναι λόγια, μα θα μ’ εκδικηθούν,
νύχτα θα με ξυπνήσουν ξανά για να μου πουν:
Ψυχή μου, μαύρη πυρκαγιά, ποτέ δε θα βρεις γιατρειά!


ΚΑΛΕΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ ΣΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ...