Νίκο μου λείπεις,

Αν ήσουν εδώ θα πηγαίναμε μαζί στο φεστιβάλ. Και δεν θα με ένοιαζε αν μου μουρμουρούσες για τα καινούρια σου παπούτσια.Και δεν θα χάναμε παράσταση για παράσταση,ακόμα και της Καλλονής που βαριόμουνα να πάω,θα την βλέπαμε μαζί.Και θα άκουγα όλα σου τα ανέκδοτα και θα ξεκαρδιζόμουν σαν να τα άκουγα για πρώτη φορά και ας ήταν η 20η.Και δεν θα σ'αφηνα να μαζέψεις σκηνικά για να προλάβεις την επόμενη παράσταση. θα ξαγρυπνούσα μαζί σου όλη τη νύχτα κουβεντιάζοντας για το θέατρο. Θα σκαρώναμε απίστευτες φάρσες στον Στέφανο και θα γελούσαμε. Στο υπόσχομαι, θα γελούσαμε πολύ. Κάθε μέρα, κάθε νύχτα, κάθε ξημέρωμα.

"Εν ολίγοις και όχι εν πολλοίς"

μου λείπεις...

Άραγε μ'ακούς;