ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ...

Τα ράστα.

Τους τελευταίους μήνες δεν νιώθω να είμαι εγω. Όταν συνειδητοποίησα πως στη ζωή μου δεν υπάρχει πια το Νικάκι μου,ήταν σαν να έμαθα πως κουβαλάω μια ανίατη ασθένεια.Ένιωσα τις δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν,ένιωθα άρρωστη.Κυριολεκτικά. Πονούσα το σώμα μου.Για πρώτη φορά στη ζωή μου χρησιμοποίησα την φράση "δεν μπορώ να φάω, δεν πάει τίποτα κάτω" και ξάφνιάστηκα ακόμη και γω που το άκουσα! Τότε κατάλαβα πως δεν ήταν όπως όλες τις φορές, αν ήταν ένας απλός,συνηθισμένος πόνος θα έβρισκα "παρηγοριά" στο φαγητό,τώρα όμως τίποτα δεν με παρηγορει.
Δεν τον αντέχω τον πόνο. Εσύ το ξέρεις. Ειδικά αυτή την περίοδο ψάχνω αφορμή να ξεσπάσω σε κλάμματα. Οπότε αποφεύγω τον πόνο συνειδητά.Κάποιο βράδυ ο Γιάννης παρατήρησε κάτι στα μαλλιά μου!
-Ρε, μου λέει, έχεις ράστα!
Έπιασα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου και όντως είχα μια ράστα τούφα! Αποφεύγω να χτενίζω τα μαλλιά μου. Μονάχα κάθε που λούζομαι, τα χτενίζω προσεκτικά, μετά τα αφήνω και δεν τα ενοχλώ. Δεν θέλω να πονέσω.
Οπότε το ίδιο βράδυ που γύρισα σπίτι πήρα το ψαλίδι και...

Εγκράτεια.

Είχα κλείσει από μέρες ραντεβού με τον κτηνίατρο για να στειρώσω τον Willy. Όταν έφτασε το Σάββατο και ενώ τον είχα στο αμάξι άρχισα να το ξανασκέφτομαι. Τελικά τον πήγα, τον άφησα και μετά από 1 ώρα θα τον έπαιρνα. Μόλις πήρα στα χέρια μου το κλουβάκι του και τον είδα λιπόθυμο με την γλώσσα έξω, τα 'χασα. Ήταν σαν τα άμοιρα τα κατσικάκια στις βιτρίνες των κρεοπωλείων το Πάσχα. Έβαλα τα κλάμματα και έφυγα βιαστικά. Στην διαδρομή για το σπίτι σκεφτόμουν πως του έκανα κακό.Γιατί; Τι μου είχε φταίξει; Με ποιό δικαίωμα παρεμβαίνω εγώ στη ζωή του τόσο βάναυσα; Τελικά μόνο κακό κάνω στους γύρω μου...Μ'αυτες τις θολές σκέψεις στο μυαλό πήρα το κινητό στα χέρια μου. "Θα πάρω το Νικάκι" σκέφτηκα, "δεν μπορώ να το περάσω αυτό μόνη μου", "και αν πεθάνει;". Τον κοίταξα ξανά και τότε άνοιξε τα μάτια του και με κοίταξε! Σαν να μου έλεγε "είμαι καλά, μην ανησυχείς". Άφησα το κινητό απ'τα χέρια. "Ας μην τον ενοχλήσω καλύτερα, πρέπει να φανώ δυνατή."