ΔΙΨΑ ΓΙΑ ΠΟΙΗΣΗ...


ΜΟΝΟ ΣΕ ΜΕΝΑ

«Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις,
εγώ δεν είμαι μόνο αυτό που ξέρεις.
Δεν είμαι μόνο αυτός που θα’ πρεπε να μάθεις.
Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου
και κάπου τη χρωστάω.
Αν σ’ αγγίζω με την άκρη των δαχτύλων μου,
σ’ αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι.
Αν σου μιλήσει μια λέξη μου,
σου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι.
Θα αναγνωρίσεις άραγε τα άλλα κορμιά
που πλάθουν το δικό μου;
Θα βρεις τις πατησιές μου
μέσα σε μυριάδες χνάρια;
Είμαι και ό,τι έχω υπάρξει,
ό,τι έχω υπάρξει και πια δεν είμαι.
Τα πεθαμένα μου κύτταρα,
οι πεθαμένες μου πράξεις,
οι πεθαμένες τύψεις μου.
Γυρνάνε τα βράδια να ξεδιψάσουνε
από το αίμα μου.
Είμαι ό,τι δεν έχω γίνει ακόμα...
Μέσα μου σφυροκοπάει
η σκαλωσιά του μέλλοντος.
Είμαι ό,τι πρέπει να γίνω.
Γύρω μου οι φίλοι απαιτούν,
Οι εχθροί απαγορεύουν .
Μη με γυρέψεις αλλού!
Μονάχα εδώ να με γυρέψεις . . .
Μόνο σε μένα…»


ΤΑ ΜΗ ΛΕΧΘΕΝΤΑ

Τα πράγματα που οι άνθρωποι
και οι περιστάσεις έλεγα πως δεν μ'άφηναν
να ξεστομίσω
άραγε είχαν πάρει οριστικό περίγραμμα
ή έσβηναν πριν κάν σχηματιστούν
μέσα σε νοερές,
μεταβαλόμενες επαναλήψεις;


ΑΝΤΟΧΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Ίσως από το σώμα
εκείνο που περισσότερο ξεχνιέται
να είναι η ηδονή.


ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ

Οι απέραντες εκτάσεις
μετρημένες μ'έτη φωτός,
δεν μου λένε τίποτα.
Εσύ ήσουνα λίγα μέτρα μακριά
και δεν μπορούσα να σ'αγγίξω
σαν απλησίαστο απλανή αστέρα.


Τίτος Πατρίκιος